เขตปลอดขนมรสจัด โครงการดี ๆ จากแดนไกล

เขตปลอดขนม…

วันก่อนครับ ผมได้มีโอกาสไปทำงานกับน้องๆ และคุณครูที่โรงเรียนห่างไกลประเทศกรุงเทพฯ แห่งหนึ่ง ประมาณ 4-500 โลน่าจะได้ (ถึงจะทำเพจระยำแต่ตัวจริงทำงานเพื่อสังคมครับ หล่อๆ เก๋ๆ เฟี้ยวเงาะเจาะผนังมากๆ) ระหว่างเดินมาก็ได้พบเจอกับป้ายนี้ครับ ด้วยความสงสัยเลยเดินเข้าไปถามคุณครูดู ได้คำตอบมาดังนี้ครับ

โครงการเขตปลอดขนมรสจัด เป็นโครงการที่เริ่มมาได้สักพักเเล้ว ขนมรสจัดในความหมายของคุณครูและนักเรียนที่ตกลงกันคือ “ขนมทุกชนิดที่ขายตามร้านสะดวกซื้อ” ครับ

อ่าว เด็กก็ต้องมีสิทธิ์กินหนมดิวะ ผมคิดในใจ แต่ก็ถามถึงเหตุผลไป

คุณครูบอกว่า คุณครูรู้ดีว่าเด็กต้องการกินขนม และ การห้ามเด็กกินขนมจึงไม่ใช่คำตอบที่เหมาะสมในทางปฏิบัติ แต่การที่มีขนมเเพง ๆ จะทำให้เด็กเสียเงินอย่างไม่จำเป็นไปกับขนม เพราะเด็กส่วนใหญ่ในโรงเรียนน่าจะมีฐานะที่เรียกว่า…ยากจน

“…สิบบาท ยี่สิบบาท นี่ถือว่าเเพงมากเเล้วนะคะ สำหรับเเถว ๆ นี้ ” คุณครูบอก

ถ้าเพื่อนกินตัวเองก็อยากกินมันจะเกิดวิกฤตลุกลามไปเรื่อยๆ อาจส่งผลถึงเศรษฐกิจท้องถิ่นก็เป็นได้ เพราะร้านสะดวกซื้อที่ใกล้ที่สุดก็โน่นนน 10 กิโลเมตรได้ อาจะเป็นภาระให้พ่อแม่ถ่อไปอีกเป็นต้น

“งี้ถ้ามีรถพวกขายขนมมารอบ ๆ โรงเรียน หลังเลิกเรียนละครับ เด้กซื้อได้ไหม” ผมถามต่อ

“ก็ได้นะคะ ไม่ได้ห้ามอะไร แต่หลัง ๆ ก็ไม่เห็นเด็ก ๆ ซื้อกันเเล้ว ก็กินกันแต่ผลไม้นี่ละคะ” คุณครูตอบ

“เรียกว่าได้ผลรึเปล่าครับ?”

“ก็ได้ผลนะคะ เท่าที่เห็น”

ถือเป็นอีกมุมนึงที่มาเล่าให้ฟังครับ ในขณะที่เรากินหนมกันทุกวันหวานชื่น แต่หนมในอีกมุมหนึ่งของประเทศนั้นมีความหมายที่แตกต่างไป

– แอดมินหล่อ