คุณเดินออกมาจากออฟฟิศด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
อะไรบางอย่างขาดหายไป สายฝนที่โปรยปราย
ตัดสลับกับแสงไฟสลัวตามท้องถนนทำให้คุณมาพบกับร้านนี้
คุณสั่งข้าวผัดทะเลเพราะมันเป็นเมนูจานเดี่ยว
ที่ดูจะเป็นมิตรกับชีวิตหลังต้นเดือนของคุณมากที่สุด
คุณหันไปเห็นชื่อร้านแบบขาดๆ หายๆ
“เจ๊ติ๋ม ซีฟู้ด สนามเป้า” แต่ทันทีที่เห็นราคา 90 บาท/จาน
คุณเริ่มไม่แน่ใจว่าอะไรดลใจให้คุณมาที่นี่
คำแรกค่อยๆ ผ่านเข้าปากไปช้าๆ ตามด้วยคำต่อๆ มา
คุณใช้เวลาไม่นานนัก ข้าวผัดก็ค่อยๆ พร่องจาน แล้วหมดลง
คุณย้อนนึกความรู้สึกในไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
รสชาติของข้าวผัดที่มีความยั่วล้อของน้ำมัน แต่ก็ไม่ชุ่มเกินไป
ความกรอบอ่อนๆ ของปลาหมึก ที่ค่อยๆ แทรกซึมเข้าประสาทสัมผัส
รวมถึงความนุ่มของกุ้ง ที่ไม่นุ่มจนเกินไป ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงความหยาบกระด้าง
ทันทีที่ข้าวผัดหมดจาน คุณเริ่มมองเห็นบางอย่าง
โฟกัสสายตาคุณเริ่มชัดเจนขึ้นมา พร้อมกับสำนึกบางอย่างในหัวว่า…
“ไอ้เหี้ย เพื่อนแม่งยังไม่คืนเงินกู…”
-แอดมินพังค์