ไข่ลวก โอวัลตินร้อน ปาท่องโก๋ ตี 3 แห่งความทรงจำ

ไข่ลวก โอวัลตินร้อน ปาท่องโก๋ ตี 3

ราคา 10 บาทพื้นฐานต่อจากนั้นแล้วแต่สะดวก

ผมยังจำช่วงเวลามาอยู่กรุงเทพเมืองฟ้าอมรช่วงแรก ๆ ได้อย่างชัดเจนเหมือนกับดูยูทูป HD 1080 ช่วงนั้นเป็นช่วงเพิ่งจบใหม่ ๆ และที่บ้านมีปัญหาบ่อย ๆ ต้องเทียวไปเทียวมาระหว่างกรุงเทพฯ และบ้านนอกบ่อยครั้ง
เงินก็ไม่มี เรียกได้ว่าไม่มีจริง ๆ เพราะฉะนั้นการวางเเผนเดินทางแต่ละทีต้องวางงบประมาณกันให้รอบคอบและประหยัดที่สุด บวกลบไม่เกิน 5 บาท

ถ้าเกินก็จบ ติดลบ ม้วนเสื่อกลับบ้านนอกยอมเเพ้กลับไป

มีอยู่คืนนึง ผมมาถึงไวกว่ากำหนด น่าจะตี 3 เเล้วต้องรอรถเมล์ 517 คันแรกถึงตี 5

ผมจำได้ดีเพราะวันนั้นเป็นคืนตี 3 ที่น่าจะหิวที่สุดในชีวิตคืนหนึ่ง

ตี 3 ร้านไข่ลวกเป็นร้านเดียวที่เปิดอยู่ และน่ากินที่สุดเเล้วในงบที่ผมเอื้อมถึง

จำได้ครับว่าควานหาเศษตังที่พอเหลือๆ จากกระเป๋า 2 ใบที่หิ้วมาได้เหรียญ 1 บาท 19 เหรียญ ย 5 บาทอีกหนึ่งรวม 24 บาท

เดินเข้าไปถามเลยครับ สรุปเเล้วกินไข่ลวกได้ 1 โอวัลตินร้อนได้ 1 ปาท่องโก๋ 2 และชาร้อนฟรี ตัดสินใจกินอย่างไม่ลังเล

รู้ตัวอีกทีกินปาท่องโก๋เกินไป 5 ตัวด้วยความหิว

หลายๆ คนก็อาจจะคิด 10 บาทมึงก็จ่ายไปสิ แต่ตอนนั้น 10 บาทผมก็เหมือน 1,000 ในตอนนี้ครับ ผมให้ไม่ได้จริง ๆ

นั่งเหงื่อตกอยู่นานครับ จนคุณป้าเจ้าของร้านสังเกตเห็นเเล้วเดินมาถามครับ “ไอ้หนุ่ม จำไม่ได้ว่ากินไปกี่อัน ก็จ่ายเท่าที่จำได้ละกันนะ”
เหมือนสวรรค์โปรด ผมจ่ายเงินเหรียญของผมไปด้วยความละอายผสมปนความคับแค้นใจด้วยอารมณ์ที่จำได้ถึงทุกวันนี้ แต่คุณป้าฯ ก็ยังใจดีบอกว่า “ป้าไม่เคยนับหรอกปาท่องโก๋บนโต๊ะน่ะ ซื้อมาเยอะ นับไม่ไหว” เป็นเชิงนัยว่าเเดกไปเหอะ อย่าคิดมาก 10 บาทกูไม่รวยไม่จนขึ้นจนลงหรอกนะ

ครั้งนั้นน่าจะเป็นหนึ่งในแรงผลักดันหลักที่ผมต้องมานั่งถามตัวเองว่านี่มึงพยายามพอรึยัง ปาท่องโก๋มึงยังไม่มีปัญญาจ่ายมึงเป็นคนอยู่รึเปล่า สู้พอรึยัง ทำยังไงให้ชีวิตมึงดีขึ้นดี? อยู่หลายชั่วโมงภายใต้ Ambient เพลงยาใจคนจนของพี่ไมค์ พิรมย์พร (ช่วงนั้นกำลังฮิต วันนี้ที่นี่เปิดหญิงลี)

จริงๆ หมอชิตเป็นที่ๆ มี Ambient เป็นเอกลักษณ์ครับ ด้วยลักษณะของการเดินทางร่างกายของคุณจะเหนื่อยมากๆ แต่กลับกันกำลังใจนี่เกิน 100 ทุกทีเมื่อตีนแตะชานชาลา ฟีลลิ่งประมาณว่าไม่สู้มึงก็ตายตรงนี้นะ เห็นไหมมีคนสู้กว่ามึงอีกเยอะเเยะเลย ประมาณนี้
หลังจากวันนั้นชีวิตผมก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความพยายามผลักดันหลาย ๆ อย่างในชีวิตและความช่วยเหลือจากมิตรสหายหลาย ๆ คนที่มองเห็นถึงความพยายามในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง

เพจนี้และเพจ เพราะโลกแม่งโหดร้าย ก็เป็นหนึ่งในหลาย ๆ สิ่งจากตรงนั้นครับ

จากวันนั้นผ่านมา ผมมาหมอชิตทีไรต้องแวะไปร้านไข่ลวกตลอดทุกครั้งครับ แต่ก็ลืมเรื่องวันนั้นซะสนิทใจ คุณป้าฯ ก็น่าจะจำไม่ได้เหมือนกัน วันๆ นึงลูกค้าเป็น 100

จนมาพักหลัง ๆ ที่เริ่มลืมตาอ้าปากได้ ผมห่างจากหมอชิตไปพักใหญ่ ๆ การเดินทางเปลี่ยนไปจากรถทัวร์เป็นเครื่องบินแทน
วันนี้ผมหาไฟล์ทกลับไม่ได้ครับเลยต้องมานั่งรถทัวร์

ภายใต้สถานะที่เปลี่ยนผันไปตามเวลา ผมกลับจำเหตุการณ์วันนั้นได้อย่างชัดเจนผิดกับทุกครั้ง

“ปาท่องโก๋กี่ตัวลูก?”
” 20 ตัวครับ”
“นับผิดรึเปล่าลูก น่าจะไม่เกิน 3 ตัวนะ”
“20 ตัวจริงๆ ครับ”
“อ่าวเหรอ ป้าไม่เคยนับหรอกนะ ใครจะกินก็กินไป 20 ก็ 20”

– แอดมินหล่อ