ยังคงต่อกันที่น้ำส้ม!
ชื่อ: ดีโด้ รสส้มโชกุน
ราคา: ไม่รู้
เมื่อวานวันเกิดคนข้างบ้านครับ เช้ามาเขาเลยนำขนมนมเนยมาให้แบบงงๆ คือผมกับเขาก็ไม่ได้คุยกันบ่อยนัก แต่เขาก็ยังเอามาให้ อ่ะ กลับมาบ้านก็ขอลองซักขวดเลยละกัน ลืมบอกไปครับอีป้าข้างบ้านให้มาเกือบยี่สิบขวดกะให้กูเยี่ยวมาเป็นน้ำส้มเลยมั้งนั่น
รูปลักษณ์: สัมผัสแรกที่หยิบขวดมันออกมาจากตู้เย็นนั่นคือความรู้สึกที่ว่า “ไอ้เชี่ยยย ขวดบางชิบหาย” ถือเดินขึ้นบันไดมาขวดแม่งบี้ไปตามแรงสั่นสะเทือนกันเลยทีเดียว
หลายคนคงจำกันได้กับดีโด้แบบฉบับดั้งเดิม แน่ะ! ไม่ต้องมาแอ๊บเด็ก ผมรู้คุณเกิดทันกับดีโด้ที่เป็นขวดขุ่นเล็กๆที่รสชาติแม่งเหมือนน้ำสังเคราะห์ห่าอะไรซักอย่าง
ถ้าเทียบกันแล้วตัวขวดเวอร์ชั่นนี้ดีกว่าแบบหน้ามือณเดชน์เป็นง่ามตีนโจรสลัดโซมาเลียเลยครับ
ช่างมัน จะดื่มน้ำไม่ได้แดกขวด !
รสชาติ: ซัดไปคำแรก อื้อหือออ สมราคา! คือดูแล้วแม่งไม่น่าถึงสิบบาท ให้ความรู้สึกของความเป็นน้ำส้มได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว แต่เปรี้ยวบรรลัยไส้เลยครับ ซัดไปสองอึกถึงกับต้องวางแล้วค่อย ๆ จิบ สดชื่นถึงใจแต่เปรี้ยวถึงตับไตไส้พุงแน่นอน ซัดไปสองอึกเริ่มแสบลิ้นเหมือนเวลากินสัปปะรดเยอะเกินแบบไม่ทราบเหตุผล และไม่น่าใจว่าเป็นที่น้ำหรือร่างกายผมเองก็ไม่ทราบได้
สรุป: ดีโด้ก็ยังเป็นดีโด้ครับ ทำราคาเบา ๆ เข้ากับรายได้ชนชั้นล่างได้เป็นอย่างดี รสชาติที่มีก็เน้นสดชื่นถึงขั้วหัวใจอย่างที่ได้บอกไป ถือว่ากินขำ ๆ สมกับราคาของมันละกันครับ
– แอดมินหนุ่ม
ปล. อีกสิบกว่าขวดจะทำไงเนี่ยแมร่งเอ๊ย -*-